Msze święte:Niedziela i święta: 7:00, 10:00, 18:00 - w okresie letnim 16:00 - w okresie zimowym
dni powszednie: 6:30; środa, piątek: 18:00 - w okresie letnim 17:00 - w okresie zimowym
Odpust parafialny: 30 listopada - św. Andrzeja Apostoła, Grota: I niedziela października
Kościół parafialny pw. św. Andrzeja Apostoła został wpisany do rejestru zabytków.Numer w rejestrze zabytków: nr rej.: A-266 z 30.10.1985
Historia parafii:
Porąbka Uszewska, jak i sąsiednia wieś Doły, w 1321 roku została osadzona przez biskupów krakowskich jako wieś Łoniowa i pod taką nazwą "Łoniowa" występuje już ok. 1350 roku. Nie wiadomo, z jakich przyczyn nastąpiło wyodrębnienie parafii, bo ok. 1470 roku wymienia się już jako parafię Porąbka Uszewska – zwaną w tym czasie jako Porąbka Biskupia – jako że była ona własnością biskupów krakowskich. Parafia stopniowo powiększała się, tak że w 1587 roku oprócz Porąbki do parafii należało już większość okolicznych wsi, takich jak: Łoniowa, Doły, Łysa Góra, Niedźwiedza, Jaworsko i Biesiadki. Taki stan terytorialny parafii porębeckiej przetrwał ponad 250 lat.
W roku 1840 bp Wojnarowicz oddzielił od Porąbki wieś Biesiadki i wznowił tam parafię. Prawie sto lat później bp Wałęga wyłączył z parafii wsie Jaworsko i Łysą Górę, tworząc w tej ostatniej samoistną parafię. Natomiast bp Stopa w 1958 roku utworzył w Niedźwiedzy wikarię parafialną.
Od niepamiętnych czasów we wsi Łoniowa istniało wśród mieszkańców wielkie pragnienie oddzielenia się od Porąbki i utworzenia parafii. Udało się to dopiero w dniu 24 maja 2000 roku, gdy dekretem biskupa tarnowskiego utworzono w Łoniowej samodzielną parafię pw. NMP Wspomożycielki Wiernych.
Po kilkuwiekowej dominacji Porąbki Uszewskiej w parafii pozostała tylko Porąbka i Doły. Zapewne tak pozostanie na zawsze, te dwie wioski zespala wspólny kościół parafialny zbudowany w latach 1914-1918 na pograniczu dwóch wiosek.
Historia kościoła parafialnego:
Nowa świątynia została wybudowana w stylu tzw. gotyku nadwiślańskiego w latach 1910 - 1918 dzięki staraniom ks Jana Bobczyńskiego. Zaprojektował ją Jan Sas - Zubrzycki na planie krzyża łacińskiego z prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Fasadę kościoła tworzy wieża zegarowa, zwieńczona hełmem w kształcie wysmukłej iglicy oraz dwie symenyczne przybudówki, zakończone trójkątnymi szczycikami. Konsekracji kościoła dokonał biskup Karol Pękala w dniu 18 października 1953 roku. Pierwszy remont świątyni nastąpił W latach 1961- 1965, a ponowny W okresie 1978 - 1980. 30 listopada 1980 roku biskup Władysław Bobowski poświęcił nową polichromię. W latach 1992 - 1995 przeprowadzono ogólne zabezpieczenie ścian kościoła, łącznie z wymianą okien na wieży, drzwi bocznych i wyremontowano wieżyczki. Wykonano również odwodnienie i osuszenie fundamentów. W ostatnich latach kościół jest iluminowany mocnym światłem.
Wnętrze kościoła:
Centrum kościoła stanowi prezbiterium nakryte sklepieniem gwiaździstyrn. Okna prezbiterium ozdobione są witrażami, ukazującymi postaci św. Andrzeja Apostoła i Jana Kantego. Na głównej ścianie prezbiterium znajduje sie neogotycki ołtarz powstały w latach 1914 - 1920. W jego środkowej niszy na wysokości ok. 4 m, znajduje się rzeźba Chrystusa Króla, zakrywana w okresie święta patronalnego obrazem św. Andrzeja. Po lewej stronie Chrystusa umieszczono rzeźbę św. Katarzyny z palmą i kołem, a po prawej św. Barbary z kielichem. W zwieńczeniu ołtarza znajduje się barokowy obraz Matki Boskiej Pocieszenia z Dzieciątkiem w drewnianych sukienkach pochodzący z dawnego kościoła. W XVIII w. obraz ten miał opinię słynącego łaskami. Aranżację wnętrza prezbiterium z wolnostojącym, marmurowym ołtarzem, amboną i chrzcielnicą wykonano w 1970 roku według projektu inż. Jana Winiarskiego. W lewym transepcie kościoła znajdują się dwa drewniane ołtarze, powstałe w latach 1914 - 1920. Pierwszy z nich poświęcony jest Matce Bożej Bolesnej. Centrum ołtarza zajmuje barokowy obraz Matki Bożej Siedmiu Boleści, nakryty drewnianą sukienką pochodzącą z XVIII wieku. Po bokach obrazu umieszczono rzeźby św. Stanisława i Mikołaja. Natomiast drugi ołtarz poświęcono Matce Boskiej Różańcowej. W polu środkowym znajduje się płaskorzeźba ukazująca Maryję ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sienefiską. Grupa figuralna otoczona jest piętnastoma scenami, przedstawiającymi tajemnice różańca świętego. Zwieńczenie ołtarza stanowi płaskorzeźba św. Anny Samotrzeć z rzeźbami św. Andrzeja Apostoła i Antoniego po bokach. W ołtarzu ustawiono także figurkę Matki Bożej Fatimskiej zakupioną w Fatimie dla uczczenia 80 rocznicy objawień w tym sanktuarium. Fundatorem był ks. proboszcz Czesław Konwent. W lewej nawie kościoła znajduje się rokokowy ołtarz św. Józefa. Jego powstanie datuje się na II połowę XVIII wieku. Został on przeniesiony z dawnego kościoła. Środek ołtarza zajmuje obraz św. Józefa z Dzieciątkiem na ręku z 1747 roku. Przed obrazem, na wydatnym cokole, stoją dwie rzeźby: św. Jana Chrzciciela i nierozpoznanego męczennika. W zwieńczeniu ołtarza widoczny jest owalny obraz św. Jana Nepomucena. W prawym transepcie mieści się drewniany ołtarz Serca Pana Jezusa. W centralnej niszy znajduje się figura Chrystusa ukazującego swoje serce. W zwieńczeniu ołtarza mieści się rzeźba Matki Bożej, a po bokach postacie aniołów. W prawej nawie umieszczono ołtarz ze starego kościoła. W jego środkowym polu znajduje się rokokowy obraz Chrystusa ''Ecce homo". W zwieńczeniu ołtarza widnieje owalny obraz ukazujący św. Piotra opłakującego swą zdradę. Po bokach ołtarza rzeźby Matki Bożej i św. Jana Ewangelisty. Ponadto kościół posiada kaplicę boczną z późnobarokowym ołtarzem (również z dawnego kościoła), którego główną część stanowi gotycki obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem między świętymi biskupami: Wojciechem i Stanisławem. Sam obraz stanowił pierwotnie środek tryptyku, później tworzył nastawę głównego ołtarza w kościele drewnianym, skąd przeniesiono go do kaplicy w nowym kościele. Po bokach obram umieszczono figury św. Joachima i św. Anny, a powyżej owalny XVIII-wieczny obraz przedstawiający św. Franciszka. Na wieży kościoła biją dwa dzwony. Najstarszą metryką może poszczycić się dzwon wykonany w 1546 roku. Drugi dzwon, nazwany "Niepokalanie Poczęta", został zakupiony w 1931 roku. Pozostałe dzwony zostały zabrane przez Niemców podczas II wojny światowej i do tej pory nie powróciły mimo licznych starań. W 1995 roku na wieży kościelnej zamontowano dodatkowo dzwony elektroniczne firmy Andrzeja Praissa z Poznania. Dzwony te odciążają wieżę przed pęknięciami, ponieważ ich głos jest wytwarzany przez specjalne membrany. Dzwony te zostały sprowadzone i częściowo ufundowane przez ówczesnego proboszcza ks. Czesława Konwenta.
Źródło: http://www.porabka_uszewska.diecezja.tarnow.pl/
